H ψυχική υγεία είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που βάλλεται άμεσα από τις τρέχουσες πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Οι τελευταίες αποφάσεις περιλαμβάνουν την απόλυση ή την εργασιακή εφεδρεία του μεγαλύτερου ποσοστού των ανθρώπων που επανδρώνουν τις δομές ψυχικής υγείας, δηλαδή ψυχιάτρους, ψυχολόγους και νοσηλευτές.
Η περικοπή 36,8 εκατ. ευρώ οδηγεί σε άμεσο κλείσιμο των μονάδων ψυχικής υγείας, που λειτουργούν με την ευθύνη των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), και την επιστροφή στα ψυχιατρεία 1.500 ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται στις στεγαστικές δομές, αφού όλο σχεδόν το εναπομείναν ποσό του προϋπολογισμού έχει ήδη απορροφηθεί το πρώτο εξάμηνο του 2011.
Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν εργαστεί σε αυτές τις δομές α)δεν έχουν πληρωθεί μετά το Μάιο, και β)μάλλον δε θα πληρωθούν ποτέ ξανά.
Επίσης σημαίνει οριστικό κλείσιμο για δομές που δεν είναι αντικαταστάσιμες, όπως πχ το Περιβολάκι, που λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια και υποδέχεται σαν κέντρο ημέρας παιδιά που πάσχουν από διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές, στηρίζοντας ταυτόχρονα όλο το οικογενειακό περιβάλλον τους. Τα παιδιά αυτά είναι αδύνατο να απορροφηθούν σε ειδικά σχολεία, αφού οι δάσκαλοι δεν είναι αρκετοί ή δεν υπάρχει επαρκώς εκπαιδευμένο προσωπικό για να υποδεχθεί παιδιά με βαριά παθολογία.
Και καταλήγουμε σε ένα από τα τελευταία σενάρια: αφού δεν υπάρχουν χρήματα για να συνεχίσουν να συντηρούνται τα προστατευμένα διαμερίσματα στα οποία διέμεναν μέχρι τώρα οι ψυχικά ασθενείς, θα χρειαστεί να επιστρέψουν στα άσυλα. Όμως δεν υπάρχει χώρος ούτε εκεί. Κι έτσι ξαναφτάνουμε στη Λέρο.
Παλινδρομούμε 40 και πλέον χρόνια, στην κατάσταση για την οποία κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι πάλεψαν να ανατρέψουν τη δεκαετία του 70, διεκδικώντας ανθρωπιά και για τους ψυχικά πάσχοντες.
Οι παρούσες αποφάσεις εγείρουν ερωτήματα ως προς το αν οι πολιτικοί μπορούν να αναλάβουν τηντην ηθική ευθύνη να καταδικάσουν σε μη-ζωή, σε έναν κατήφορο κοινωνικής εξαθλίωσης, νομιμοποίησης της θυματοποίησης των «κοινωνικών αποβλήτων» και καταρράκωσης κάθε έννοιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χιλιάδες ασθενείς με τις οικογένειές τους σε όλη τη χώρα και χιλιάδες εργαζομένους σε μακρόχρονη ανεργία, καταδικάζοντας τη χώρα να χάσει οριστικά ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό και τεχνογνωσία σε αυτόν τον πολύ δύσκολο τομέα.
Ας πάρουν την κοινωνική ευθύνη με τα προσχηματικά και υποκριτικά επιχειρήματα λόγω τρόικας να κόψουν ακόμη και τις πενιχρές συντάξεις των ασφαλισμένων ατόμων για να στηρίξουν δήθεν την κατάρρευση ενός συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αλληλεγγύης που οι ίδιοι οι «πολιτικοί της χρεοκοπίας» δημιούργησαν πολύ πριν τα χρόνια του Μνημονίου, μέσα από την άνθηση της διαπλοκής, της ανομίας, της διαφθοράς, της συγκάλυψης της οργανωμένης φοροδιαφυγής – της ανικανότητας και ανεπάρκειάς τους.
Ας πάρουν, τέλος, την ευθύνη της ύψιστης ιστορικής ύβρεως, που οι ολίγιστοι αυτοί πολιτικοί καταδικάζουν τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, λόγω οικονομικής κρίσης, στην εξαθλίωση και ελεύθερη πτώση. Η αλματώδης αύξηση των αυτοκτονιών, της κατάθλιψης, των ψυχοσωματικών και αγχωδών εκδηλώσεων που συνδέονται άρρηκτα με την απουσία και αδυναμία επένδυσης στην όποια ελπίδα για το μέλλον του κόσμου, φαίνεται να αποτελούν απλούς δείκτες περικοπής και τροποποίησης ενός προϋπολογισμού.
Τα ΝΠΙΔ, εδώ και 30 χρόνια, έχουν την ευθύνη λειτουργίας 210 Μονάδων Ψυχικής Υγείας (83 οικοτροφεία, 16 ξενώνες, 32 προστατευμένα διαμερίσματα, 42 κέντρα ημέρας, 13 κινητές μονάδες, 2 κέντρα Αλτσχάιμερ, 6 κέντρα ημέρας αυτισμού, 16 άλλες εξειδικευμένες μονάδες και προγράμματα), οι οποίες στην πλειονότητά τους ιδρύθηκαν στο πλαίσιο των προγραμμάτων αποασυλοποίησης (Λέρος Ι και ΙΙ) και στο πλαίσιο του προγράμματος Ψυχαργώς (Α και Β φάση).
Η διάσωση της οικονομίας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αξεχώριστη από τη διάσωση της πατρίδας και της δημοκρατίας και από τη διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ήθους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
είπε ο Στέλιος Στυλιανίδης, Αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής.
Φαίνεται ότι ένα κράτος που προσβάλλει την Υγεία, την Παιδεία και την Ψυχική Υγεία των πολιτών του, έχει ίσως κηρύξει σιωπηλό πόλεμο μέχρι την ψυχική κατάρρευση όλων μας.
Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τις κινητοποιήσεις των συναδέλφων, που προσπαθούν όχι μόνο να μη χάσουν την δουλειά τους, αλλά να συνεχίσουν να βοηθούν τον κόσμο που το έχει ανάγκη…