Άρθρο της Ήρας Λαμπίρη
Το παιχνίδι διευκολύνει την ανάπτυξη και συνεπώς την υγεία. Το παιχνίδι των παιδιών οδηγεί στις ομαδικές σχέσεις και είναι μια φόρμα επικοινωνίας στην ψυχοθεραπεία. Τα παιδιά, στο παιχνίδι τους, μπορεί να επαναλάβουν με ενεργητικό τρόπο δυσάρεστες εμπειρίες με σκοπό να κυριαρχήσουν σ’ αυτές. Κάθε θεραπευτική ομάδα παιδιών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα και την πρωτοβουλία των παιδιών να δημιουργούν παιχνίδια και να αναζητούν την αλληλεπίδραση με τα άλλα μέλη της ομάδας.
Η σταθερότητα του χώρου και του χρόνου στην οποία λαμβάνει χώρα η ομάδα, η ενσυναίσθηση και η ικανότητα εμπερίεξης του θεραπευτή, συνιστούν ένα ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνονται οι ασυνείδητοι φόβοι, οι αγωνίες και τα συναισθήματα κάθε παιδιού. Μέσα από τις διαπροσωπικές επαφές, τόσο με το θεραπευτή όσο και με τους συνθεραπευόμενους, τραυματικές εμπειρίες και γεγονότα, άσχημα συναισθήματα, έχουν τη δυνατότητα να «επιδιορθωθούν», και να βοηθήσουν το κάθε μέλος της ομάδας να ξαναχτίσει δομικές άμυνες και να μάθει να χειρίζεται καλύτερα τόσο την επίλυση των εκάστοτε προβλημάτων όσο και τα συναισθήματά του. Μέσα από τους κανόνες του παιχνιδιού, και τις ομαδικές δημιουργίες όταν χρησιμοποιείται και η τέχνη (ομαδικές ζωγραφικές, κολλάζ, φωτογραφία και βίντεο, χειροτεχνίες), δημιουργείται στα πλαίσια της ομάδας, και μια «κατάτμηση» της μεταβίβασης (του συνόλου δηλαδή των συναισθημάτων που κάθε παιδί νιώθει για το θεραπευτή) η οποία προστατεύει από τις βίαιες ψυχικές αλλαγές τα ανεσταλμένα κυρίως παιδιά που αντιλαμβάνονται με άγχος την εγγύτητα.
Το αδόμητο παιχνίδι χρησιμοποιείται συχνά με παιδιά που δεν παρουσιάζουν βαριά ψυχοπαθολογία, σαν ένα μέσο επικοινωνίας, αφού πιστεύεται ότι το παιχνίδι των παιδιών ορμάται από τον εσωτερικό τους κόσμο και περιλαμβάνει-εκδηλώνει τις εσωτερικές επιθυμίες, συγκρούσεις, άγχη και προβλήματα. Μέσα στο χώρο που λαμβάνει χώρα η ομάδα, συχνά συναντούμε κάποια παιχνίδια που θεωρούνται θεραπευτικά και βοηθούν στο να ξεδιπλωθεί το φαντασιακό υλικό των παιδιών. Τέτοια παιχνίδια είναι τα κουκλόσπιτα και οι οικογένειες από κούκλες, μια μινιατούρα σχολικού κτιρίου, ζωάκια και οικογένειες από ζωάκια, μαριονέτες, υλικά ζωγραφικής και χειροτεχνίας, κούκλες μωρά και μπιμπερό, παιδικά τηλέφωνα, τα εργαλεία του γιατρού, κ.α.
Το παιχνίδι μπορεί επίσης να αποβεί ιδιαιτέρως 
θεραπευτικό για παιδιά που έχουν υποστεί τραυματικές εμπειρίες, όπως οικογενειακή βία ή μεγάλες απώλειες. Μέσα από το παιχνίδι στην ομάδα, τα παιδιά μπορούν να επαναλάβουν αμέτρητες φορές το τραυματικό γεγονός έτσι ώστε να αποκτήσουν μια αίσθηση ελέγχου πάνω στην εμπειρία που έχουν ζήσει (Erikson, 1964; Mishne, 1983; Terr, 1983; Webb, 1991). Με αυτό τον τρόπο αποφορτίζονται από ανεπεξέργαστα συναισθήματα και εικόνες και δομούν την πραγματικότητά τους με βάση τις θετικές εμπειρίες της ζωής τους και όχι με άξονα συγκεκριμένα αρνητικά γεγονότα.