Η ανεργία δεν έχει πρόσωπο…

αρχείο λήψηςΣτο 11,6% ανήλθε το ποσοστό ανεργίας τον Μάρτιο έναντι 9,2% τον αντίστοιχο μήνα του 2009. Ωστόσο η πραγματική και όχι στατιστική ανεργία εκτιμάται ότι κυμαίνεται στο 17,5% έτσι ώστε το σύνολο των ανέργων σήμερα στη χώρα μας να αγγίζει τους 800.000. Σε τίποτα δεν θα θυμίζει ζωή, η ζωή που καλούνται να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Οσοι μιλούν με αριθμούς, οχυρωμένοι στον γυάλινο πύργο μιας επιστημονικής ουδετερότητας, αδυνατούν να αποδώσουν το νόημα που ο ίδιος ο άνεργος προσδίδει στην ανεργία. «Ξόφλησα», « Ηθελα να κάνω ένα παιδί», «Ηθελα να έχω μια οικογένεια», «Είμαι τριάντα χρονών,ήθελα να μην επιβαρύνω άλλο τους δικούς μου». Θεμιτά «θέλω» που άλλοτε συγκροτούσαν τον πυρήνα μιας ύπαρξης και τώρα τινάζονται στον αέρα. «Αγαπούσα αυτή τη δουλειά, είκοσι χρόνια, ήταν το σπίτι, το παιδί μου».
Δεν υπάρχει ανεργία. Ανεργοι μόνον υπάρχουν. Κάθε ιστορία άλλη, αλλά και όμοια. Ομοια στην οδύνη, στην ντροπή, στο στίγμα, στον αυτοστιγματισμό, στην αυτολύπηση. Ο Γιώργος, συμβασιούχος με μεταπτυχιακά, με καρδιοπαθή γυναίκα δεν αντέχει να φανερώσει «το ένοχο μυστικό» του: ότι μόλις απολύθηκε. Κάθε πρωί υποδύεται ότι δεν έχασε την ταυτότητα του εργαζομένου. Αποχαιρετά τη γυναίκα του και το νεογέννητο βρέφος τους και περιφέρεται άσκοπα στους δρόμους. Η αποκάλυψη θα αποτέλειωνε τη σύντροφό του. Σκέφτεται να βάλει τέλος στη ζωή του… όχι θα το παλέψει, κάτι θα γίνει, λέει, δεν γίνεται κάτι να μη γίνει.
«Είμαι τελειωμένος», δηλώνει ένας άλλος άνεργος. Είναι 26 χρονών. Την ίδια ακριβώς φράση που ακούς από τα χείλη γερόντων. Μια εποχή εκτροφείο γέρικων νέων. Σε ένα μεταίχμιο. Οχι εντελώς ζωντανός, όχι ακόμα νεκρός. «Ντρέπομαι τον εαυτό μου που δεν μπορώ να θρέψω την οικογένειά μου», λέει ο πενηντάχρονος Κώστας.
Παράπλευρες ζημιές μιας χρεοκοπημένης εποχής; Μιας υπό χρεοκοπία χώρας; Στην εργασιοκεντρική κοινωνία μας χωρίς κρυσταλλωμένες επαγγελματικές ιδιότητες το άτομο δεν σημαίνει τίποτα. Δεν είναι αναγνώσιμο και άρα δεν υπάρχει. Δεν είναι απορίας άξιον ότι οι έρευνες σε όλο τον κόσμο αναφέρουν πως 25% με 50% των ανέργων παρουσιάζει ψυχοπαθολογικά συμπτώματα. Καταθλίψεις, μελαγχολία, πένθος, αυτομομφή, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόπειρα αυτοκτονίας, εξάρτηση από ουσίες, αγχώδεις διαταραχές. Σωματοποίηση της οδύνης που εντείνεται στους μακροχρόνιους ανέργους.

Η οδύνη είναι οικογενειακή υπόθεση.

Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η θνησιμότητα συζύγων των μακροχρόνια ανέργων αυξάνεται αλλά και η υγεία των παιδιών επιδεινώνεται. Τους τελευταίους μήνες, στη χώρα μας σημειώνεται μεγάλη αύξηση ψυχοφαρμάκων. Ο κατευνασμός μέσα από την ψυχοφαρμακολογία είναι σαν να θες με μια αραχνοΰφαντη γάζα να σταματήσεις την ακατάσχετη αιμορραγία.
Θα ονομάσω το τραυματικό ίχνος που η ανεργία εγγράφει στο σώμα και την ψυχή «Σύνδρομο της ανεργίας». Το σύνδρομο αυτό έχει μια αποικιοκρατική τάση! Σαν μάγισσα Κίρκη, η παρούσα συγκυρία, μεταμορφώνει τους εργαζομένους, όχι σε γουρούνια, αλλά σε δυνάμει ανέργους. Το σύνδρομο της ανεργίας πλήττει και τους εργαζομένους που ζουν υπό την απειλή της απόλυσης. «Από την ώρα που απολύθηκα οι φίλοι μου με αποφεύγουν». «Γιατί;», αναρωτιέται με συντριβή ο Χρήστος. Στο πρόσωπο του ανέργου προβάλλεται ο φόβος της απόλυσης που παραλύει και παγώνει το συναίσθημα. Λες και η ανεργία είναι ένα κολλητικό μικρόβιο.
Στην εποχή του φόβου, ο ανορθολογισμός και η μικροψυχία κερδίζουν. Στην Ελλάδα, ο εργαζόμενος έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει έναν χθόνιο μηχανισμό ενοχοποίησης που υφέρπει πίσω από το «πρώτιστο καθήκον, να μη χρεοκοπήσει η πατρίδα μας». Αυτός λοιπόν που εναντιώνεται στα μέτρα είναι ο εχθρός της πατρίδας του; Σκέφτεται μόνο το τομάρι του ή τη συντεχνία του και αδιαφορεί για τη χώρα του; Και φουκαράς και κερατάς δηλαδή. Ο αναδιπλασιασμός του στίγματος στην εποχή της ΔυΝαμιΤισμένης Ελλάδας. Στη λαίλαπα της ΔΝΤ εποχής η ζωή των ανέργων προφανώς και δεν συγκινεί. Ετσι κι αλλιώς, όπως ο καθηγητής Κώστας Δουζίνας αναφέρει στο εξαίρετο έργο του «Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η φιλολογία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανάπτυξης αποδείχθηκε ψευδής. Εχουμε μια παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας αλλά όχι και των αξιακών σχέσεων. Καθώς οι αγορές και όχι οι ανθρώπινες ζωές λογαριάζονται, καθώς μόνον αυτές θεμελιώνουν επιχειρήματα, ας πούμε, υποδυόμενοι τον κυνισμό των ημερών, ότι ο άνεργος δεν συμφέρει να είναι είδος προς εξόντωση.
Οταν η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη, η ύφεση της χώρας δεν μπορεί παρά να διευρύνεται επικίνδυνα. Ας σκεφτούν λοιπόν οι κρατούντες πιο σοβαρά την υπόθεση της αναδιανομής του πλούτου σε αυτήν την πολύπαθη χώρα. Ας επιλεγούν τρόποι άντλησης πόρων αλλιώς και από αλλού που, όπως λένε όσοι γνωρίζουν, και υπάρχουν και είναι δυνατόν να υπάρξουν.

Πηγή: Τα Νέα, Φωτεινή Τσαλίκογλου

 

Κατηγορίες : Γονείς, Εργασία, Ισότητα, Ψυχολογία
Ετικέτες : , , , ,

Μία απάντηση στο Η ανεργία δεν έχει πρόσωπο…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.